Του Γιάννη Βασιλακόπουλου
Η νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει εκκωφαντικό και διαρκή ήχο. Η χθεσινή εκλογική βραδιά θα ανασύρεται για πολλά χρόνια από τη μνήμη μας για (πολύ) περισσότερους του ενός λόγους. Είχε έναν, όχι απλώς νικητή αλλά, θριαμβευτή κι έναν, όχι απλώς ηττημένο αλλά, συντετριμμένο στα όρια της πολιτικής απίσχνανσης. Και το εκλογικό αποτέλεσμα παρότι είναι μονάχα ‘’σκορ πρώτου ημιχρόνου’’ μοιάζει ικανό να αποτελέσει το έναυσμα για την εκ νέου αναδιάταξη πολιτικού χάρτη- με άλλα λόγια την ‘’τροχοδρόμηση’’ του εγχώριου πολιτικού σκηνικού στον ‘’αεροδιάδρομο’’ μιας μεταμνημονιακής πολιτικής πραγματικότητας.
Για να κατανοήσουμε το χθεσινό απόλυτα απρόσμενο ως προς την έκταση του, αποτέλεσμα πρέπει ίσως, να βάλουμε στη σειρά κάποιες σκέψεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα που έβγαλε τον τόπο από την οδυνηρή περίοδο του μνημονίου. Με ιδεολογικοπολιτικές ‘’θυσίες’’ , προσαρμογές και κόστος που πλήρωσε σχεδόν στωικά, συχνά ευρισκόμενος στο στόχαστρο της κατασυκοφάντησης και της στρέβλωσης προθέσεων και θέσεων. Και έναν ηγέτη που αποτέλεσε ανεκτίμητο πολιτικό όπλο γιατί ενέπνεε. Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος παρά το (πολύ) νεαρό της ηλικίας του συμπληρώνει φέτος 15 χρόνια στο τιμόνι του κόμματος. Ανάστησε την αριστερά, την έκανε να ακουστεί, να στοιχίσει πρωτόγνωρα πολύν κόσμο στις πολιτικές και εκλογικές της τάξεις, την έκανε κυβερνώσα. Συμπέρασμα; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν χρωστά τίποτα στο κόμμα, η αριστερά του χρωστά απροσμέτρητα πολλά. Κι ο τόπος επίσης.
Χθες όμως ηττήθηκε με τρόπο που μοιάζει τελεσίδικος. Ηττήθηκε – σε βαθμό πολιτικής εξαΰλωσης- ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί κεντρικά του στελέχη δεν έχουν –ίσως, ακόμη και σήμερα – ότι ο επαναστατικός λόγος, οι ριζοσπαστικές θέσεις και οι εκτός πρωτοκόλλου συμπεριφορές, όσο ελκυστικά και αναγκαία συστατικά ήταν στα κατοχικά χρόνια του μνημονίου, τόσο δεν χωρούν στην Ελληνική πολιτική κανονικότητα. Και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, είναι ωστόσο ένα πολιτικό κίνημα που θέριεψε μέσα σε αυτά και με τη δομή που έχει, δύσκολα έχει θέση στη μεταμνημονιακή κανονικότητα. Γιατί αυτή η κανονικότητα, στην Ελλάδα είναι μια λίμνη. Κι όποιο ‘’βότσαλο’’ βρεθεί να ταράξει τα νερά της, δεν έχει μεγάλο προσδόκιμο.
Ηττήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, αν το θελήσει όχι τελεσίδικα γιατί αντί να απομακρύνει τα στελέχη που δεν κατανόησαν τη συγκυρία εξακολούθησε να πορεύεται με αυτά.
Κι αντί να διαλύσει το κόμμα και να φτιάξει άλλο – με άλλο όνομα, δομή, κατευθύνσεις, προτίμησε να συνεχίσει το ταξίδι μαζί του. Ένα εθνικό κεφάλαιο μέσα σε ένα σάπιο σκαρί. Ο εντιμότερος εν ενεργεία Έλληνας πολιτικός μέσα σε ένα κόμμα – κουφάρι που μυρίζει φορμόλη. Τα 4 χρόνια που πέρασαν ήταν χρυσή ευκαιρία για αυτές τις αλλαγές. Την έχασε. Κι ήρθαν χθες οι μετέχοντες στην εκλογική διαδικασία πολίτες – γιατί οι μισοί Έλληνες έχοντες δικαίωμα ψήφου επέλεξαν τον προσδιορισμό του μη πολίτη με τη στάση τους- να του θυμίσουν πως θέλουν τη ‘’λίμνη’’ της πολιτικής ‘’κανονικότητας’’ : Με ένα αυτοδύναμο κυβερνόν κόμμα που θα πέφτει εν πολλοίς σαν το ώριμο φρούτο κι ένα κόμμα της ήμερης κεντροαριστεράς που θα είναι έτοιμο για την εναλλαγή, χωρίς πολύ θόρυβο και ταραχή. Και το ΠΑΣΟΚ – Κινάλ που έρχεται ξωπίσω μοιάζει πιο πρόθυμο για αυτήν τη συνθήκη, έχοντας άλλωστε και κυβερνητική εμπειρία στο βάθος του αρχέγονου DNA του.
Σύντροφε Αλέξη, χάσαμε. Το εκλογικό remake της 25ης Ιουνίου είναι πολύ κοντά για να προσδοκούμε αλλαγή δεδομένων. Μόνο μικροδιορθώσεις στους αριθμούς μπορεί να γίνουν… Κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κυρίαρχος κι αναβαπτισμένος πια θα δρα πιο ανεξέλεγκτα από ποτέ.
Εμείς όμως θα ζούμε στην ‘’κανονικότητα’’ μας…
