Η τραγωδία στη θύρα 7: Οι ψυχές λυγίζουν τα σίδερα

TragodiaVasiki

Advertisement

Σαράντα δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τραγωδία της θύρας 7 και ο Ολυμπιακός, ο μεγαλύτερος αθλητικός οργανισμός της χώρας, τιμά τη μνήμη των 21 αδικοχαμένων παιδιών
Τα χρόνια να περνούν «τσαλακωμένα», αργά – αργά, βαριά – βαριά σαν κουρασμένα βήματα που σέρνονται στα σκοτάδια.

Κι εμείς να μετράμε τον πόνο φωνάζοντας παρών. Είκοσι φορές παρών και μια φορά παρούσα. Φωνές και λυγμοί παντού να «σκίζουν» τον αγέρα.

Με χέρια τρεμάμενα, σώματα μουδιασμένα και ραγισμένες ψυχές, να θυμόμαστε το θανατικό που χτύπησε τη χώρα στις 8 Φλεβάρη του 1981.

Να μην ξεχνάμε ποτέ την τραγωδία της θύρας 7.

Πόσα σεργιάνια να βγούμε στο λιμάνι για να πούμε δυο κουβέντες ακόμα, για τα γκολ του Αναστόπουλου και του Γαλάκου;

Για τα τάκλιν του Κουσουλάκη και τις κραυγές του Σταύρακα του Παπαδόπουλου.

Για την αρχοντιά του Νοβοσέλατς.

4360748 1 768x469 1
4360748 1 768×469 1

Πως λοιπόν η ανάγκη γίνεται ιστορία όπως τραγούδησε ο Μήτσος μας;

Τραγική ιστορία, ματοβαμμένη. Με την κόκκινη μελάνη, για να θυμίζει σ’ όλους πως έτσι γίνονται οι ομάδες θρύλοι.

Και για να μην σβήσουν ποτέ οι μνήμες όσες γενιές κι περάσουν.

Τα νιάτα ξεψύχησαν στα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα, αφήνοντας πνοές κι ανάσες. Τελευταίες ανάσες πριν πάρουν τον δρόμο του χωρισμού.

Μα πώς να μακρύνετε εσείς απ’ τον Ολυμπιακό σας; Δεν υπάρχουν τρόποι για να «φύγετε» εσείς μακριά από τον θρύλο. Εσείς και ο θρύλος ένα, κάτι σαν το κόκκινο της φανέλας.

Κάτι σαν τον έφηβο, αριστερά στην καρδιά. Εσείς ψυχές κατακόκκινες που δεν λυγίσατε στα κάγκελα και στα καταραμένα τουρνικέ.

Εσείς που 42 χρόνια τώρα δηλώνετε τόπο κατοικίας, Θύρα 7. Πειραιάς.

Πέρασαν τόσα χρόνια από το καταραμένο δείλι της 8ης Φεβρουαρίου 1981 όταν η χώρα τσάκισε από το μεγάλο κακό, λίγο μετά το τέλος του ντέρμπι Ολυμπιακού – ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη.

Τον ερυθρόλευκο θρίαμβο με 6-0 διαδέχθηκε ο θρήνος και ο οδυρμός καθώς η τραγωδία στη θύρα 7 θα συνταράξει το πανελλήνιο.

Οι πόρτες κλειστές, τα κορμιά στα κάγκελα και τα νιάτα πεσμένα στα σκαλοπάτια.

Τα τουρνικέ στη μέση να συνθλίβουν τα σώματα και στα χείλη να φεύγουν οι τελευταίες λέξεις.

image 1 1 600x337 1
image 1 1 600×337 1

Βοήθεια και Ολυμπιακός, γιατί εκείνοι που πήρε ο Χάρος φύγαν με τη λέξη Ολυμπιακός στα χείλη.

Έγινε τόπος μαρτυρίου, τόπος θυσίας η θύρα 7 και κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γράφεις για τα 20 παλικάρια και την Ζωγραφιά, που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα σκαλοπάτια και στα τσιμέντα.

Οι πρώτοι έπεσαν σ’ εκείνη την κούρμπα που οι παλιότεροι δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ.

Σ’ εκείνη την «στροφή» απ’ την οποία έμελλε να ξεκινήσει το μεγάλο θανατικό.

Οι ιστορίες που γράφονται με αίμα σε κάνουν λιώμα. Και να’ σου, στήνεται ένα κατακόκκινο σκηνικό στη θύρα 7, με μπροστάρηδες εκείνους που έφυγαν νωρίς για τον Αχέροντα.

Άχος αβάσταχτος για την οικογένεια του Ολυμπιακού και σκέψεις «βαριές». Ασήκωτες που λέει κι ο λαός μας.

Φαρμακωμένος καιρός, φαρμάκια της ζωής, φαρμάκι γίνηκε και το κρασί κείνο το βράδυ. Πόσοι και πόσοι δεν προσπάθησαν να «πνίξουν» τον πόνο στο πιοτό, εκείνη τη νυχτιά. Φαρμάκια όμως όλα τα πιοτά του κόσμου. Και στο λιμάνι της εργατιάς τα χτυπήματα της μοίρας ήταν σκληρά.

Εκείνο το δείλι στη θύρα 7 ματαγράφτηκε η ιστορία του Ολυμπιακού. Τίποτε δεν θα ήταν ξανά το ίδιο. Τίποτα.

Advertisement

Δείτε επίσης

Advertisement

ADVERTISEMENT​

Advertisement

Advertisement