ΓΙΟΖΕΦΙΝΕ: Ένα νέο τραγούδι για μια κρυφή μούσα του Φραντς Κάφκα

kafka f

Advertisement

Ένα υπέροχο τραγούδι σε στίχους του Παναγιώτη Θωμά,  μουσική του Χρυσόστομου Σταμούλη και ερμηνεία του Τάση Χριστογιανόπουλου είναι η “Γιοζεφίνε”.   Το τραγούδι εμπνευσμένο από το συγγραφικό  σύμπαν του Φράντς Κάφκα έρχεται να μας υπενθυμίσει οτι ακόμα στην εποχή μας γράφονται όμορφα τραγούδια, τα οποία αξίζει να ακούσουμε. Το nofakenews.gr σας προτείνει σήμερα τη “Γιοζεφίνε”,  η οποία μας προσκαλεί σε ένα χώρο γεμάτο λυρισμό και νοσταλγία. Απολαύστε το…

Παίζουν οι μουσικοί: Βασίλης Βαρβαρέσος (πιάνο) Δήμος Γκουνταρούλης (βιολοντσέλο) Διεύθυνση παραγωγής: Χρυσόστομος Σταμούλης. Η ηχογράφηση των μουσικών έγινε στο Cue Productions, στη Θεσσαλονίκη, με ηχολήπτη τον Γιάννη Μαυρίδη και του Τάσση Χριστογιαννόπουλου στο 2nd Floor Studio στην Αθήνα, με ηχολήπτη τον Άκη Μουχλιανίτη, την Άνοιξη και το Καλοκαίρι του 2024. Οι μίξεις και το Mastering έγιναν στο Cue Productions, στη Θεσσαλονίκη, από τον Γιάννη Μαυρίδη, τον Ιούνιο του 2024. Επιμέλεια εξωφύλλου Σάββας Θωμά.

Οι στίχοι του τραγουδιού είναι εμπνευσμένοι από το διήγημα του Φραντς Κάφκα, “Γιοζεφίνε η αοιδός”, το οποίο κυκλοφόρησε το 1923. Η “ΓΙΟΖΕΦΙΝΕ”, ανήκει στον σουρεαλιστικό και συμβολιστικό κόσμο του Κάφκα και αποτελεί τη μούσα του, ίσως και τον ίδιο του τον καλλιτεχνικό -και όχι μόνον-, εαυτό, που παλεύει απέναντι στον εχθρικό κόσμο, όντας ο ίδιος μέλος μιας περιθωριοποιημένης μειοψηψίας. “Λαό των ποντικών”, την ονομάζει ο εναλλακτικός τίτλος του αφηγήματος. Έναν κόσμο σκληρό, αδίστακτο, που αδυνατεί να καταλάβει τη φύση της τέχνης και του καλλιτέχνη. Βασικός σκοπός αυτού του λαού η μηχανική αναπαραγωγή του είδους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και είναι αυτός ο κόσμος της ισοπέδωσης και της βίαιης κατάργησης της ετερότητας, που εξουθενώνει την εύθραυστη αοιδό, τη “ΓΙΟΖΕΦΙΝΕ” με την ισχνή φωνή, που δεν είναι σίγουρο αν τραγουδάει ή αν απλά σφυρίζει, και την οδηγεί στη φυσική της εξόντωση, τον θάνατο. Αλλά η φωνή της είναι αυτή που κατορθώνει να ενώνει τους απελπισμένους, πέρα από την όποια καλλιφωνία που θα την έδενε με τον καλλιτεχνικό κανόνα. Κι αυτό είναι ίσως μια ανομολόγητη ευχή του Κάφκα για τον ίδιο και το έργο του, το έργο εν τέλει κάθε σεμνού μα παθιασμένου καλλιτέχνη που διεκδικεί δειλά μια ουσιαστική φωνή στον κόσμο του κυνισμού και της απόρριψης.

 

 

Advertisement

Δείτε επίσης

Advertisement

ADVERTISEMENT​

Advertisement

Advertisement